ZSOŚS.440.41.2019

Na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.),  art. 12 pkt 2, art. 22, art. 23 ust. 1 pkt 2 i art. 27 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922 z późn. zm.) w związku z art. 100 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych  przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. 2019 r.  poz. 125), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie skargi Pani M. G. (zam. ul. [...]), na niezgodne z prawem przetwarzanie jej danych osobowych przez Prokuraturę Regionalną w B.  (ul. [...]),

umarzam postępowanie

Uzasadnienie

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga Pani M. G. dalej jako: „Skarżąca”, na niezgodne z prawem przetwarzanie jej danych osobowych przez Prokuraturę Regionalną w B.

W tym miejscu należy wskazać, że z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 10 maja 2018 r.  o ochronie danych osobowych, tj. 25 maja 2018 r., Biuro Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych stało się Urzędem Ochrony Danych Osobowych. Zgodnie zaś z art. 100 ust. 1 ustawy  z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku  z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, postępowania prowadzone przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. przed 6 lutego 2019 r.) prowadzone są przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych zgodnie z zasadami określonymi w Kodeksie postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.).

Skarżąca zarzuciła prokurator B. K., aktualnie zatrudnionej w Prokuraturze Regionalnej w B., zaś uprzednio w Prokuraturze Okręgowej w B., naruszenie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych poprzez niezgodne z prawem wykorzystanie danych osobowych Skarżącej, zgromadzonych w ramach postępowania prowadzonego pod sygn. [...] poprzez: 1) odmowę wydania decyzji procesowej w sprawie o sygn. [...];  2) wykorzystanie danych osobowych Skarżącej do sporządzenia fałszywego aktu oskarżenia, zgodnie  z którym Skarżąca cyt. „wynajęła przestępcę jako pośrednika, podczas gdy on był wspólnikiem w firmie,  co sama potwierdza w akcie oskarżenia. Celem było zatuszowanie bezprawnej interwencji CBA  i osiągnięcie przy tym korzyści osobistej w postaci awansu do Prokuratury Regionalnej (…)”;  3) „zalegalizowanie oszustwa poprzez brak reakcji prawno-karnej na nielegalne przetwarzanie moich dokumentów przez przestępcę, a nawet uwiarygodnianie go poprzez udostępnianie ich, kiedy próbował wszczynać postępowania przeciwko mnie.”

Skarżąca zażądała od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych podjęcia działań mających na celu usunięcie naruszeń poprzez cyt. „1) usunięcie z dystrybucji internetowej [...] gazety [...] artykułu z dn. [...] lipca 2013 i rozpowszechnianym w O., pt. „[...]”; 2) zwrócenie się do prokuratorów okręgu [...], [...] i [...] o akta postępowań ,w których jestem bezpodstawnie oskarżana przez J. K. i wymuszenie na prokuraturze nadanie mi statusu pokrzywdzonej oraz wydanie decyzji prawno-karnej; 3) wyłączenie i zniszczenie wszystkich moich dokumentów jako bezpodstawnie przetwarzanych; 4) wystosowanie do Państwowego Instytutu [...] (do wiadomości dyrektora i dyrektora finansowego p. J. B.) pisma  o następującej treści: Przepraszam p. M. G., pokrzywdzoną przez J. K., wymienionych w akcie oskarżenia sygn. [...] oraz w artykule „[...]”, opublikowanym [...] lipca 2013 r. w P., za naruszenie jej prawa do prywatności oraz jej godności i dobrego imienia, poprzez przypisywanie jej niegodziwych intencji. Pokrzywdzeni (w tym p. M. G., wyręczając organy ścigania, zainwestowali własne środki, czas i energię w ściganie przestępcy popełniającego czyny zabronione na zwolnieniu warunkowym, wykazując odpowiedzialną i prospołeczną postawę za co należy im się szacunek. Łączenie tych osób z jakimikolwiek działaniami korupcyjnymi było z mojej strony nadużyciem co wskazuje sąd w wyroku. W zakresie dotyczącym wskazanego w kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu art. 230 § 1 k.k., to wskazać należy, iż powołana w tym zakresie przez prokuratora w ustalonym stanie faktycznym kwalifikacja była całkowicie chybiona i bezzasadna. K. został prawomocnie skazany za oszustwo i bezpodstawne oskarżanie p. M. G. Moje postępowanie przyczyniło się pośrednio do naruszenia relacji w/w z Państwowym Instytutem [...] oraz środowiskowego spokoju za co najmocniej przepraszam.”

W toku postępowania zainicjowanego skargą, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych uzyskał wyjaśnienia odnośnie okoliczności sprawy, zapoznał się z materiałem dowodowym  i dokonał następujących ustaleń.

Pismami z [...] kwietnia 2019 r. Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych poinformował Skarżącą oraz Prokuratora Regionalnego w B. (dalej jako: „Prokurator Regionalny”)  o wszczęciu postępowania wyjaśniającego w sprawie oraz zwrócił się do Prokuratora Regionalnego o ustosunkowanie się do treści skargi oraz złożenie pisemnych wyjaśnień. [...] maja 2019 r. do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęło pismo Zastępcy Prokuratora Regionalnego  (sygn. [...]), w którym wyjaśniono, iż opisana w skardze sprawa sygn. [...] nie była objęta postępowaniem prowadzonym w  Prokuraturze Regionalnej w B. Wskazano również, że obecnie akta podręczne sprawy nie znajdują się w Prokuraturze Regionalnej w B., a akta główne sprawy zostały przesłane przez Prokuraturę Okręgową  w B. do Sądu wraz z aktem oskarżenia. Wyjaśniono, że Prokuratura Regionalna  w B. nie przetwarzała danych osobowych Skarżącej w postępowaniu przygotowawczym oraz w związku ze skierowaniem do Sądu aktu oskarżenia. Czynności te były prowadzone  w Prokuraturze Okręgowej w B. Zastępca Prokuratora Regionalnego wyjaśnił, iż zarzut „wykorzystania danych osobowych Skarżącej do wygenerowania fałszywego aktu oskarżenia” nie może być zarzutem skierowanym pod adresem Prokuratury Regionalnej w B. a ponadto dotyczy de facto treści czynności procesowej, w zakresie czego prokurator jest niezależny.

Zastępca Prokuratora Regionalnego wyjaśnił nadto, że pani Prokurator B. K., wykonując obowiązki służbowe w Prokuraturze Regionalnej w B., w ramach pomocy prawnej, uczestniczyła w sprawie przed sądem na etapie postępowania odwoławczego, sporządzając środki odwoławcze oraz odpowiedź na kasację. Wówczas dla potrzeb postępowania karnego wykorzystywała akta sprawy, w których znajdowały się także dane Skarżącej, jako pokrzywdzonej. Jej dane były również wykorzystane dla celów sporządzenia odpowiedzi na kasację. Czynności te były oparte o przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. kodeks postępowania karnego (Dz. U. 2018, poz. 1987 z późn. zm.), dalej jako „k.p.k.”, która to ustawa pozostaje lex specialis w zarówno w stosunku do ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, jak też ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych w związku  z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości. Akta sprawy były wykorzystywane dla potrzeb realizacji funkcji oskarżycielskiej prokuratora. Materiały pozostałe po wykonaniu czynności procesowych w ramach pomocy prawnej pozostają w tutejszej Prokuraturze Regionalnej. Wyjaśniono nadto, iż M. G. miała w sprawie status pokrzywdzonej. Zdaniem Zastępcy Prokuratora Regionalnego,  z treści złożonej przez Skarżącą skargi wynika, że dotyczy ona w istocie nie przetwarzania jej danych osobowych, a niezadowolenia z treści aktu oskarżenia  i sformułowanych zarzutów (np. wskazanie na jakich dowodach oparty został akt oskarżenia, dlaczego aktem oskarżenia objęty został tylko jeden incydent bezpodstawnego oskarżenia,  a pozostałe nie). Podkreślono jednocześnie, iż zarzuty te dotyczą treści czynności procesowych,  w zakresie których prokurator jest niezależny. W nadesłanych wyjaśnieniach wyjaśniono także,  iż wykorzystanie danych pokrzywdzonej dla potrzeb postępowania przygotowawczego nie może być ocenianie jako bezprawne, albowiem służy celom postępowania karnego określonym m.in.  w art. 2 k.pk. i art. 297 k.p.k.

Zastępca Prokuratora Regionalnego nadmienił jednocześnie, iż poza wykonywaniem funkcji oskarżycielskiej w ramach pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym dane Skarżącej są przetwarzane w repertorium [...] (pod sygn. [...]). Materiały te zawierają kopię korespondencji ww. z [...] października 2016 r. oraz z [...] listopada 2018 r. skierowaną do Prokuratury Regionalnej w B., zaś oryginały pism zostały przesłane zgodnie z właściwością do Prokuratury Okręgowej w B. Wskazano, że podstawą przetwarzania danych osobowych w tym zakresie jest realizacja ustawowych zadań prokuratury, oraz że jest to wewnętrzna korespondencja Prokuratury Regionalnej w B. z jednostką podległą, która nie była udostępniana jakimkolwiek innym podmiotom.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych poinformował pismami z [...] maja 2019 r. Skarżącą oraz Prokuratora Regionalnego o przeprowadzeniu postępowania administracyjnego,  w wyniku którego został zgromadzony materiał dowodowy wystarczający do wydania decyzji administracyjnej oraz o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań zgodnie z treścią art. 10 § 1 k.p.k., w terminie 7 dni od dnia otrzymania ww. pism.

Pismem z [...] czerwca 2019 r, (data wpływu: [...] czerwca 2019 r.) Skarżąca wniosła nadto  o przeprowadzenie konfrontacji z Prokurator B. K. oraz o  „rozszerzenie zarzutów o trzy kolejne incydenty dopełniające cykl niezgodnego z prawem przetwarzania moich danych pod pozorem prowadzenia postępowania karnego”, tj. o : a) niezgodne przetwarzania moich danych  w ramach postępowania o sygn. [...] wyłączonego z postępowania [...] polegającego na wniesieniu kolejnego fikcyjnego aktu oskarżenia dotyczącego wspólniczki przestępcy A. M. i nierozpoznaniu moich wniosków dowodowych wbrew nakazu sądu;  b) poświadczeniu nieprawdy w piśmie/notatce urzędowej/ do Szefa p. P. W.  z [...] stycznia 2013 r.. Niezgodne z prawem przetwarzanie moich danych dotyczy faktu rzekomego odebrania zeznań ode mnie i pokrzywdzonej E. Ł. tego dnia jak i treści tych zeznań oraz sfałszowaniu notatki w aktach, karta [...] akt [...]; c) podmienienie kopii binarnej dysku skazanego K. w 2013, na etapie postępowania przygotowawczego, innym dyskiem wyczyszczonym z danych i ukrywanie tego faktu przed pokrzywdzonymi. Na skradzionym dysku są moje dane wykradzione przez przestępcę, materiały objęte tajemnica zawodową i przetwarzane obecnie przez nie wiem kogo. Częścią zgłoszenia do prokuratury było odzyskanie moich danych a nie inicjowanie kolejnych przestępstw.”

Postanowieniem z [...] lipca 2019 r. (sygn. [...]), doręczonym Skarżącej [...] lipca 2019 r. (zwrotne poświadczenie odbioru znajduje się w aktach sprawy), Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych odmówił uwzględnienia żądania przeprowadzenia konfrontacji Skarżącej z Prokuratorem Prokuratury Regionalnej B. K.  Zdaniem Prezesa Urzędu w niniejszej sprawie nie zaszła konieczność dopuszczenia dowodu z konfrontacji stron postępowania, bowiem złożone przed Prokuratora Regionalnego wyjaśnienia są spójne, wyczerpujące i nie budzą wątpliwości organu. W zakresie wniosku dotyczącego rozszerzenia zarzutów, Prezes Urzędy postanowił, że będzie on przedmiotem rozpoznania polegającym na wydaniu decyzji administracyjnej w sprawie przetwarzania danych osobowych Skarżącej.

W takim stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych  zważył, co następuje:

Powołana wyżej ustawa o ochronie danych osobowych z 29 sierpnia 1997 r. stwarza prawne podstawy stosowania ochrony państwowej w sytuacjach nielegalnego przetwarzania danych osobowych obywateli przez zarówno podmioty prawa publicznego, jak i podmioty prawa prywatnego. W celu jej realizacji organ ochrony danych osobowych został wyposażony w kompetencje władcze, umożliwiające sankcjonowanie stwierdzanych nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych. Oznacza to, iż organ ochrony danych osobowych, oceniając stan sprawy i dokonując subsumpcji, stwierdza, czy kwestionowane przetwarzanie danych osobowych znajduje oparcie choćby w jednej z przesłanek legalizujących przetwarzanie danych osobowych, wskazanej w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o ochronie danych osobowych  i w zależności od występujących w sprawie ustaleń – albo wydaje nakaz lub zakaz, albo odmawia uwzględnienia wniosku, ewentualnie umarza postępowanie. Wydanie nakazu usunięcia uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych następuje wówczas, gdy organ ochrony danych osobowych stwierdza naruszenie norm prawnych w zakresie przetwarzania danych osobowych. Zgodnie  z treścią art. 1 przywołanej ustawy, każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych, a przetwarzanie tych danych, w znaczeniu, o którym mowa w art. 7 pkt 2 tej ustawy, dopuszczalne jest tylko ze względu na określone dobra, tj. dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą lub dobro osoby trzeciej i tylko w zakresie oraz trybie określonym ustawą. Mając zatem na uwadze powyższe, stosując przepisy tej ustawy, należy za każdym razem wyważać dobra, które legły u jej podstaw.

Prawo do ochrony danych osobowych, jako jeden z elementów prawa do ochrony prywatności osoby, ma swoje źródło w przepisach ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z ustawą zasadniczą każdy ma prawo m.in. do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia (art. 47 Konstytucji), nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby  (art. 51 ust. 1 Konstytucji), a zasady i tryb gromadzenia oraz udostępniania informacji o osobie określa ustawa (art. 51 ust. 5 Konstytucji). Dyspozycję art. 51 ust. 5 Konstytucji wypełnia ustawa  o ochronie danych osobowych, która określa zasady postępowania przy przetwarzaniu danych osobowych oraz prawa osób fizycznych, których dane osobowe są lub mogą być przetwarzane  w zbiorach danych (art. 2 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych z dnia 29 sierpnia 1997 r.).

W myśl art. 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (Dz.U. 2019  poz. 740), dalej jako: „ustawa o prokuraturze”, Prokuratura wykonuje zadania w zakresie ścigania przestępstw oraz stoi na straży praworządności. Zgodnie z art. 3 ustawy o prokuraturze, obowiązki określone w art. 2 Prokurator Generalny, Prokurator Krajowy i pozostali zastępcy Prokuratora Generalnego oraz podlegli im prokuratorzy wykonują m.in. przez: prowadzenie lub nadzorowanie postępowania przygotowawczego w sprawach karnych oraz sprawowanie funkcji oskarżyciela publicznego przed sądami; wytaczanie powództw w sprawach cywilnych oraz składanie wniosków i udział w postępowaniu sądowym w sprawach cywilnych, z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, jeżeli tego wymaga ochrona praworządności, interesu społecznego, własności lub praw obywateli; podejmowanie środków przewidzianych prawem, zmierzających do prawidłowego i jednolitego stosowania prawa w postępowaniu sądowym, administracyjnym, w sprawach  o wykroczenia oraz w innych postępowaniach przewidzianych przez ustawę; sprawowanie nadzoru nad wykonywaniem postanowień o tymczasowym aresztowaniu oraz innych decyzji o pozbawieniu wolności; koordynowanie działalności w zakresie ścigania przestępstw lub przestępstw skarbowych, prowadzonej przez inne organy państwowe; współdziałanie z organami państwowymi, państwowymi jednostkami organizacyjnymi i organizacjami społecznymi w zapobieganiu przestępczości i innym naruszeniom prawa; opiniowanie projektów aktów normatywnych; współpracę z organizacjami zrzeszającymi prokuratorów lub pracowników prokuratury, w tym współfinansowanie wspólnych projektów badawczych lub szkoleniowych; podejmowanie innych czynności określonych w ustawach.

Treść art. 6 ustawy o prokuraturze stanowi, że Prokurator jest obowiązany do podejmowania działań określonych w ustawach, kierując się zasadą bezstronności i równego traktowania wszystkich obywateli, zaś art. 7 § 1, że Prokurator przy wykonywaniu czynności określonych  w ustawach jest niezależny, z zastrzeżeniem § 2, zgodnie z którym Prokurator jest obowiązany wykonywać zarządzenia, wytyczne i polecenia prokuratora przełożonego. Zasada niezależności prokuratora w toku badania sprawy, w której zostało wszczęte postępowanie, jest oczywista i nie powinna budzić jakichkolwiek wątpliwości. Jakość i efektywność wykonywanych czynności wymaga samodzielności, pozbawionej wszelkiego rodzaju nacisków zarówno zewnętrznych, jak  i wewnętrznych. Niezależność prokuratora jest więc jedną z głównych zasad ustrojowych prokuratury. W myśl tej zasady prokurator przy wykonywaniu czynności określonych w ustawach jest niezależny, z uwzględnieniem granic niezależności określonych w ustawie.

W przedmiotowym stanie faktycznym należy także wskazać na art. 2 k.p.k., zgodnie  z którym, przepisy ww. kodeksu mają na celu takie ukształtowanie postępowania karnego, aby:  1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności; 2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również  w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego;  3) zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego przy jednoczesnym poszanowaniu jego godności; 4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.

Przekładając zakres znaczeniowy terminu przetwarzania danych osobowych na płaszczyznę karnoprocesową, uznać należy, że wszelkie działania podejmowane w ramach procesu karnego, które za przedmiot mają informacje osobowe, winny być zakwalifikowane jako przetwarzanie danych. W kodeksie postępowania karnego odnaleźć można szeroką gamę przepisów prawnych odnoszących się do procesu przetwarzania danych osobowych. Nie budzi więc większych wątpliwości, że operacje podejmowane przez organy karnoprocesowe odnoszące się do zbierania materiału dowodowego, udostępniania akt postępowania, czy też ujawniania dokumentów na rozprawie, w których znajdują się dane osobowe uczestników postępowania, stanowią działanie przetwarzania danych osobowych. W procesie karnym, w związku z podejmowaniem przez organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości różnego rodzaju działań na danych osobowych, przetwarzanie informacji ma miejsce w toku całego procesu karnego. Czynności na danych osobowych występują więc począwszy od etapu postępowania przygotowawczego, po prawomocne zakończenie postępowania jurysdykcyjnego i dalej, aż do zakończenia stadium wykonawczo-likwidacyjnego.

W ustawie o ochronie danych osobowych, zgodnie z delegacją konstytucyjną, wskazane zostały warunki, w oparciu o które może następować usprawiedliwione przetwarzanie danych osobowych. Rolę przepisu wyznaczającego podstawy legalnego przetwarzania danych osobowych spełnia art. 23 ust. 1 u.o.d.o. w odniesieniu do danych zwykłych, zaś art. 27 ust. 2 ustawy z dnia  29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922 z późn. zm.), dalej jako: „u.o.d.o.” w stosunku do danych wrażliwych. Katalog okoliczności tworzących przesłanki konieczne do legalizacji operacji na danych został wymieniony w ustawie o ochronie danych osobowych w sposób taksatywny. W świetle ustawy o ochronie danych osobowych zasadą jest zakaz przetwarzania danych wrażliwych, zaś jako wyjątek uznawane będą sytuacje, w których dozwolone jest przetwarzanie tych informacji. Natomiast gdy chodzi o dane zwykłe, to  w art. 23 ust. 1 u.o.d.o. nie zostały ujęte odstępstwa od reguły zakazu przetwarzania danych, lecz wskazane zostały ogólne materialnoprawne przesłanki przetwarzania danych, co sugeruje, że brak jest ogólnego zakazu przetwarzania tychże informacji.

W art. 23 ust. 1 u.o.d.o. określono materialnoprawne przesłanki dopuszczające przetwarzanie danych zwykłych, zaś w art. 27 ust. 2 u.o.d.o. ujęto wyjątki uchylające zakaz przetwarzania danych wrażliwych. W piśmiennictwie  i judykaturze  wskazuje się, że z powodu niezależnego i równoprawnego względem siebie charakteru podstaw przetwarzania danych spełnienie choćby jednej z przesłanek uprawniać będzie do wykonywania ogółu czynności wchodzących w skład pojęcia przetwarzania danych. Z punktu widzenia legalizacji przetwarzania danych osobowych nie ma zatem znaczenia, czy podmiot ten legitymuje się jedną, czy też większą liczbą przesłanek. Mając na uwadze powyższe, dojść należy do konkluzji, że gdy przepisy Kodeksu postępowania karnego bądź też innych ustaw szczególnych przewidują możliwość przetwarzania danych wrażliwych przez organy procesowe, to podmioty te działają zgodnie z podstawą zawartą  w art. 27 ust. 2 pkt 2 u.o.d.o., w myśl którego przetwarzanie danych jest jednak dopuszczalne, jeżeli  przepis szczególny innej ustawy zezwala na przetwarzanie takich danych bez zgody osoby, której dane dotyczą, i stwarza pełne gwarancje ich ochrony. W tym przypadku organy postępowania karnego działają nie tylko w oparciu o przesłankę określoną w art. 27 ust. 2 pkt 2 u.o.d.o., lecz także w oparciu o przesłankę wskazaną w art. 27 ust. 2 pkt 5 u.o.d.o., zgodnie z którą przetwarzanie danych jest dopuszczalne, jeżeli dotyczy danych, które są niezbędne do dochodzenia praw przed sądem Pogląd taki znalazł odzwierciedlenie w orzecznictwie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, który uznał, że proces przetwarzania danych osobowych w ramach postępowania karnego nosi znamiona legalności w związku z oparciem się na ustawowych przesłankach dopuszczalności przetwarzania danych z art. 27 ust. 2 pkt 2 i 5 u.o.d.o.  Reasumując powyższe, stwierdzić należy, że przepisy karno-procesowe przyznają organom procesowym uprawnienia do przetwarzania danych osobowych podmiotów występujących w postępowaniu zarówno mających charakter zwykły, jak i tych o przymiocie wrażliwym.

W przedmiotowej sprawie na uwadze należy również mieć treść art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o., który stanowi, iż przetwarzanie danych jest dopuszczalne, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Niewątpliwie dane uczestników postępowania karnego przetwarzane są w celu niezbędnym do wypełnienia obowiązku prawnego ciążącego na organach ścigania jakim jest wykonywanie zadań w zakresie ścigania przestępstw oraz stania na straży praworządności. Zgodnie bowiem z zasadą legalizmu, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Zakres działania Prokuratury określają przede wszystkim przepisy kodeksu postępowania karnego, stanowiącego lex specialis wobec ustawy o ochronie danych osobowych,  w których oparcie znajdują działania organu kwestionowane przez Skarżącą.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż dane osobowe Skarżącej zostały pozyskane przez organy Prokuratury w sposób legalny i w taki też są przez nie przetwarzane,  a zatem nie doszło do naruszenia przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, dlatego też Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych orzekł, jak na wstępie.

Nawiązując natomiast do pisma Skarżącej z [...] czerwca 2019 r., w którym ww. wniosła  o rozszerzenie zarzutów o: a) niezgodne przetwarzania moich danych w ramach postępowania  o sygn. [...] wyłączonego z postępowania sygn. [...] polegającego na wniesieniu kolejnego fikcyjnego aktu oskarżenia dotyczącego wspólniczki przestępcy A. M. i nierozpoznaniu moich wniosków dowodowych wbrew nakazu sądu; b) poświadczeniu nieprawdy w piśmie/notatce urzędowej do Szefa p. P. W. z [...] stycznia 2013 r. Niezgodne z prawem przetwarzanie moich danych dotyczy faktu rzekomego odebrania zeznań ode mnie i pokrzywdzonej E. Ł. tego dnia jak i treści tych zeznań oraz sfałszowaniu notatki w aktach, karta [...] akt [...]; c) podmienienie kopii binarnej dysku skazanego K. w 2013, na etapie postępowania przygotowawczego, innym dyskiem wyczyszczonym z danych i ukrywanie tego faktu przed pokrzywdzonymi (…)”, Prezes Urzędu zważył co następuje.

Powyższe żądania Skarżącej nie zasługują na uwzględnienie, bowiem nie mieszczą się  w zakresie kompetencji, które ustawa przyznaje Prezesowi Urzędu Ochrony Danych Osobowych. Organami właściwymi do rozpoznania ww. wniosków Skarżącej są Prokuratura i Centralne Biuro Antykorupcyjne. Wskazać należy, iż Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych nie może podejmować czynności dotyczących postępowań prowadzonych przez inne organy na podstawie właściwych przepisów prawa. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z dnia 2 marca 2001 r. (sygn. akt II SA 401/00) NSA stwierdził, że: „Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, (...), nie jest organem kontrolującym ani nadzorującym prawidłowość stosowania prawa materialnego i procesowego w sprawach należących do właściwości innych organów, służb czy sądów, których orzeczenia podlegają ocenom w toku instancji czy w inny sposób określony odpowiednimi procedurami”. Organ ochrony danych osobowych nie jest także organem uprawnionym do rozstrzygania o legalności dysponowania dokumentami bądź ingerowania w akta prowadzonych przez organy postępowań wobec czego nakazanie usunięcia danych osobowych z akt postępowań prowadzonych przez ww. podmioty bądź ocenianie legalności, czy zasadności podejmowanych w ich toku poszczególnych czynności.  W odniesieniu zaś do zarzutów Skarżącej, dotyczących podmienienia kopii binarnej dysku skazanego K.w 2013, na etapie postępowania przygotowawczego, innym dyskiem wyczyszczonym z danych i ukrywanie tego faktu przed pokrzywdzonymi (…)”, wskazać należy, że to organy ścigania są jedynymi właściwymi organami do strzeżenia praworządności oraz ścigania przestępstw stosownie do brzmienia art. 2 ustawy o prokuraturze. To do nich, a następnie sądów karnych, które na zasadach i w trybie określonym w kodeksie postępowania karnego prowadzą postępowanie karne, należy decyzja o zastosowaniu odpowiednich przepisów w związku  z dokonaniem prawnej kwalifikacji czynu przestępczego, którą podejmuje się na podstawie zebranego w toku postępowania przygotowawczego materiału dowodowego. Tym samym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych nie jest organem uprawnionym do kwalifikacji znamion czynu zabronionego.

Z powyższych względów  postępowanie jest bezprzedmiotowe i w związku z tym należało je umorzyć na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Zgodnie ze wskazanym przepisem, gdy postępowanie  z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości lub w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości lub w części. Brzmienie powołanego przepisu nie pozostawia wątpliwości, iż w razie stwierdzenia bezprzedmiotowości postępowania organ prowadzący to postępowanie obligatoryjnie je umarza. Jednocześnie w literaturze przedmiotu wskazuje się, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a. oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty (B. Adamiak, J. Borkowski „Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz” 7 wydanie Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005 r., str. 485). Takie samo stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 27 lutego 2008 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Kr 762/2007, w którym to stwierdził, że „postępowanie staje się bezprzedmiotowe, gdy brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego, co powoduje, że nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie co do istoty”.

Ustalenie przez organ publiczny istnienia przesłanki, o której mowa w art. 105 § 1 k.p.a.  zobowiązuje go, jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie, do umorzenia postępowania, albowiem brak jest podstaw do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, zaś dalsze prowadzenie postępowania w takim przypadku stanowiłoby o jego wadliwości, mającej istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie faktycznym i prawnym, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych rozstrzygnął, jak w sentencji.

Decyzja jest ostateczna. Na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r.  o ochronie danych osobowych  przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. 2019 r. poz. 125), w związku z art. 15 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.) od niniejszej decyzji stronie przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej stronie. Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych. Wpis od skargi wynosi 200 zł. Strona ma prawo ubiegać się o prawo pomocy, w tym zwolnienie od kosztów sądowych.